Μάστορας Συγγνώμης (Μάρω Σφακιανοπούλου, Βασίλης Κουτσογιάννης)
Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
Σ’ ΕΝΑ ΤΟΠΟ ΜΑΓΙΚΟ!
Τίτλος: Μάστορας Συγγνώμης
Συγγραφέας: Μάρω Σφακιανοπούλου
Εικόνες: Βασίλης Κουτσογιάννης
Εκδόσεις: ΚΑΛΕΝΤΗΣ
Η λέξη «συγγνώμη» είναι μια λέξη πανίσχυρη με ιδιαίτερο νόημα. Ανάμεσα σε πολλά άλλα εμπεριέχει κατανόηση και αναγνώριση μιας συμπεριφοράς ή ενός λάθους, συνειδητοποίηση κι ευθύνη. Σίγουρα, δεν πρόκειται για μια λέξη που απλώς εμπλουτίζει το λεξιλόγιο ενός παιδιού και γι’ αυτό πρέπει να είμαστε ενήμεροι για τον βαθμό στον οποίο κάθε παιδί καταλαβαίνει τη σημασία της.
Είναι ξεκάθαρο πως είναι διαφορετικού τύπου η κατανόηση της λέξης «συγγνώμη» στην ηλικία των 2 ετών κι αλλιώς στα 9 ή στα 10 του χρόνια.
«Γιατί έσπρωξες τον Γιαννάκη; Ζήτησέ του αμέσως συγνώμη». Δεν είναι λίγες οι φορές που σε ανάλογες περιπτώσεις οι γονείς απαιτούν από το παιδί τους να ζητήσει συγγνώμη σε κάποιο άλλο παιδί.
Οι περισσότεροι γονείς ονειρεύονται να μεγαλώσουν ευγενικά παιδιά. Οπότε, το να τα υποχρεώνουν να ζητήσουν «συγγνώμη» όταν πειράζουν κάποιο άλλο παιδάκι, φαντάζει δεδομένο. Η σκηνή που ένας γονιός τραβολογάει το παιδί του μέχρι το άτομο στο οποίο κρίνει που χρειάζεται να ακούσει τη «συγγνώμη» του είναι σε όλους μας γνώριμη.
Μόνο που τις περισσότερες φορές το παιδί επειδή πείσμωσε, ένιωσε άβολα ή ντράπηκε αρνήθηκε να το κάνει ή το έκανε μόνο και μόνο επειδή του επιβλήθηκε.
Κι έτσι προκύπτει κι ένα άλλο είδος συγγνώμης, που μυεί το παιδί στα ψέματα.
«Πόσες συγγνώμες έχεις πει, ξέρεις; Με τις συγγνώμες σου θα είχαμε χτίσει πολυκατοικίες... τι λέω... ουρανοξύστη!» βάζει η συγγραφέας τον μπαμπά να λέει στον μικρό ήρωα της ιστορίας.
«Αν η συγγνώμη ήταν λεφτά, με τόσες συγγνώμες που μας έχεις πει θα είχαμε γίνει πλούσιοι».
«Μας έχεις χορτάσει συγγνώμη», του λέει κι η η μαμά του.
Στην πραγματικότητα, όλη η αξία της λέξης «συγγνώμη» βρίσκεται μέσα σε μια άλλη λέξη, τη λέξη «ενσυναίσθηση». Η δεξιότητα δηλαδή του να μπορείς, να μπαίνεις στη θέση του άλλου και να κατανοείς τα συναισθήματά του. Δεξιότητα που με κάποιον μαγικό τρόπο, χωρίς διδακτισμούς και ηθικολογίες, ο ήρωας της ιστορίας κάποια στιγμή φαίνεται να κατακτά.
Κι από τη στιγμή εκείνη αρχίζει τα... μαστορέματα.
Το «συγγνώμη» παύει για εκείνον να είναι μια απλή λέξη που ξεστομίζει. Μικρές πράξεις αγάπης, που επιδιορθώνουν κάθε ζημιά έρχονται να την πλαισιώσουν με αλήθεια και να της δώσουν πραγματική υπόσταση. Μέσα από διάφορες καταστάσεις ο μικρός μαθαίνει σε όλους μας την αξία εκείνης της «συγγνώμης» που βγαίνει με αγάπη και τρυφερότητα μέσα από την καρδιά μας, αβίαστα, χωρίς ίχνος ενοχής ή ντροπής.
Χρώματα, μεγάλες φόρμες, έξυπνα ευρήματα όπως αυτό με τους τίτλους άλλων συγγραφέων και παραμυθιών των εκδόσεων να ξεπηδούν μέσα από το βιβλίο που διαβάζει η μαμά στον μικρό της προσθέτουν πολύ στην έκδοση.
Έχουν ενδιαφέρον τα πούπουλα, από το μαξιλάρι που ο μικρός τρύπησε, που ταξιδεύουν στις επόμενες σελίδες φτάνοντας ως την κορυφή του χτισμένου από «συγγνώμη» ουρανοξύστη.
Σε αρκετά σημεία του βιβλίου ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να παρατηρήσει μοτίβα και στοιχεία μέσα στις εικόνες. Όπως για παράδειγμα οι κολλημένες στο καλοριφέρ πλαστελίνες που μοιάζουν πολύ με το σχέδιο του φουστανιού της μητέρας στην απέναντι σελίδα, δημιουργώντας μια σύνδεση ανάμεσα στην αταξία και την αρμονία που προτιμά να έχει στο σπίτι της η μητέρα του μικρού, που γυρίζει προς το μέρος ενώ συνεχίζει να πατά με το δάχτυλό του μία ακόμα πινελιά από πλαστελίνη στη σύνθεση.