Οι ιππότες της ελευθερίας (Κωνσταντίνα Αρμενιάκου, Δέσποινα Μανώλαρου)
Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
ΖΗΤΩ Η ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ!
Τίτλος : «Οι ιππότες της ελευθερίας»
Συγγραφέας :Κωνσταντίνα Αρμενιάκου
Εικονογράφηση: Δέσποινα Μανώλαρου
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Η συγγραφέας κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψής της στο Μουσείο Σολωμού δέχτηκε το κάλεσμα των Μουσών που την παρότρυναν να αφιερώσει ένα βιβλίο στους δύο Επτανήσιους καλλιτέχνες στους οποίους οφείλουμε τον εθνικό μας ύμνο. Τα πορτρέτα του Κερκυραίου συνθέτη, Νικολάου Μάντζαρου και του Ζακυνθινού ποιητή, Διονυσίου Σολωμού, τής έκλεισαν το μάτι προτρέποντάς την να αφηγηθεί την ιστορία τους που είναι ταυτόχρονα της έμπνευσης και μελοποίησης του Ύμνου εις την ελευθερίαν, μετέπειτα εθνικού ύμνου.
Βαδίζοντας και η ίδια στους δρόμους της Κέρκυρας, όπου συναντήθηκαν αυτές οι σημαντικές προσωπικότητες, ακολούθησε με σεβασμό τα χνάρια τους και συνέλαβε την ιδέα του βιβλίου με τον εμπνευσμένο τίτλο «Οι ιππότες της ελευθερίας», μιας ιστορίας αληθινής που η πένα της συγγραφέως την κάνει να μοιάζει με απολαυστικό παραμύθι για παιδιά, αλλά και για μεγάλους.
Σε ένα λογοτεχνικό βιβλίο με στοιχεία γνώσεων το μεγάλο στοίχημα είναι η διατήρηση της λογοτεχνικότητας που εύκολα υποχωρεί κάτω από το βάρος των πραγματολογικών στοιχείων. Η έμπειρη συγγραφέας και παιδαγωγός βιογραφεί τα δύο πρόσωπα χωρίς να πέσει στην παγίδα αυτή, εμπλέκοντας αβίαστα τα ιστορικά γεγονότα και τα βιογραφικά στοιχεία στη ρέουσα αφήγηση. Με λιτό και εύληπτο για τα παιδιά τρόπο φιλοτεχνεί τα πορτρέτα των δύο δημιουργών και απεικονίζει εύγλωττα το σκηνικό της εποχής που αποτελεί το πλαίσιο δράσης τους και εντός του οποίου διαδραματίζονται σημαντικά γεγονότα για την Ελλάδα.
Ιδιαίτερο λογοτεχνικό ενδιαφέρον έχει η παράλληλη αφήγηση της ζωής των δύο προσώπων μέχρι τη στιγμή συνάντησής τους που οδήγησε σε ένα σημαντικό καλλιτεχνικό επίτευγμα. Συνήθως η ιπποσύνη κερδίζεται με το σπαθί. Ο Κερκυραίος συνθέτης και ο ποιητής από τη Ζάκυνθο χρίστηκαν από τον Όθωνα ιππότες χάρη στις νότες και τους στίχους με τους οποίους ύμνησαν τον αγώνα για την ελευθερία. Ο καθείς και τα όπλα του, όπως γράφει και ο Οδυσσέας Ελύτης.
Το βιβλίο συστήνει στο αναγνωστικό κοινό δύο ανθρώπους που τόλμησαν να ακούσουν τη δική τους φωνή. Ζώντας σε μια εποχή που κυοφόρησε μια επανάσταση, επαναστάτησαν κι εκείνοι, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Ο Νικόλαος, ένας αριστοκράτης που δεν δίστασε να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική και ο Διονύσιος που τόλμησε να γράψει ποίηση στην ελληνική γλώσσα. Ένα συγκινητικό κείμενο που μιλάει, επίσης, για το πως μπορεί να καρποφορήσει η συνάντηση δυο ανθρώπων που συμπορεύονται έχοντας κοινό σκοπό και καμαρώνοντας ο ένας τις επιτυχίες του άλλου. Είναι, ακόμα, ένα βιβλίο για το πώς οι δημιουργοί εμπνέονται, από τον τόπο, τα βιώματα και την εποχή.
Οι σελίδες του είναι γεμάτες ήχους και εικόνες: σταγόνες βροχής, μελωδίες πιάνου, κελαηδήματα πουλιών, εμβατήρια από στρατιωτικές μπάντες, ελληνική λαλιά, χωρίς να λείπει και ο ήχος των όπλων. Πολυέλαιοι αστράφτουν ολόφωτοι, άνθρωποι του πνεύματος συναθροισμένοι σε αριστοκρατικά σαλόνια, κήποι με νεραντζιές και λεμονιές που μοσχοβολούν, μια ολογάλανη θάλασσα και η μεγάλη αγκαλιά της φύσης που όλα τα χωράει.
Η εικονογράφηση δεν με κέρδισε από την πρώτη στιγμή, μα την ένιωσα σταδιακά να έρχεται και να δένει απαλά με τους στίχους και τις νότες των δυο δημιουργών και τις λέξεις της συγγραφέως.