Η τελευταία μαύρη γάτα (Ευγένιος Τριβιζάς, Στίβεν Γουέστ)
Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΞΕΧΩΡΙΣΑΝ
Βιβλίο: Η τελευταία μαύρη γάτα
Συγγραφέας: Ευγένιος Τριβιζάς
Εικονογράφος: Στίβεν Γουέστ
Εκδόσεις : Μεταίχμιο
Διακρίσεις: 20 χρόνια εκδοτικής επιτυχίας, μεταφράστηκε σε 12 γλώσσες
Το μυθιστόρημα του Ευγένιου Τριβιζά «Η τελευταία μαύρη γάτα» κλείνει 20 χρόνια εκδοτικής επιτυχίας και εμφανίζεται σε μια όμορφη επετειακή έκδοση εμπλουτισμένη με σχόλια, αναλύσεις, μελέτες και σκληρόδετο εξώφυλλο. Η γνωστή ιστορία της μαύρης γάτας που αντιστέκεται στις φυλετικές διακρίσεις, στις προκαταλήψεις και στις δεισιδαιμονίες είναι πάντα επίκαιρη και καθηλώνει τον αναγνώστη από την πρώτη κιόλας σελίδα.
Όλα συμβαίνουν σε ένα μακρινό νησί, όπου τα μέλη μιας μυστικής αδελφότητας προληπτικών πιστεύουν ότι οι μαύρες γάτες φέρνουν γρουσουζιά κι ευθύνονται για όλα τα δεινά των ανθρώπων. Η κυβέρνηση δεν αργεί να πειστεί και να βρει σε αυτό το αφήγημα έναν αποδιοπομπαίο τράγο για να καλύψει τη δική της ανικανότητα. Έτσι, η οργή των ανθρώπων για τη δύσκολη καθημερινότητά τους κατευθύνεται στις μαύρες γάτες, η εξόντωση των οποίων αποτελεί πια πατριωτικό καθήκον. Οι μαύρες γάτες εξολοθρεύονται με δηλητήρια, παγίδες και χίλιους δύο απάνθρωπους τρόπους. Πολύ γρήγορα, μόνο μια μαύρη γάτα έχει απομείνει ζωντανή. Μια γάτα τετραπέρατη, εφτάψυχη, αποφασισμένη να επιζήσει που έχει σε αυτό το ευφυές μυθιστόρημα τη μοναδική θέση του αφηγητή. Τα μέλη της αδελφότητας είναι αποφασισμένα φυσικά να τη βρουν και να την εξοντώσουν. Ένας ανελέητος διωγμός, ένας απελπισμένος έρωτα, μιας πικρή προδοσία, αυτή είναι η ιστορία της τελευταίας μαύρης γάτας.
Εύκολα αναγνωρίσιμοι χαρακτήρες, σκληρές καταστάσεις που «μαλακώνουν» τοποθετημένες σε έναν φανταστικό κόσμο, χιούμορ και λογοπαίγνια συνθέτουν ένα μυθιστόρημα που αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο την μοναδική γραφή του διάσημου συγγραφέα. Ο Ευγένιος Τριβιζάς χτίζει έναν κόσμο που μοιάζει στον ανθρώπινο, έναν γατόκοσμο, δηλαδή ένα μικρόκοσμο, στον οποίο κατοικούν γάτες, διαφορετικές μεταξύ τους με ιδιαίτερα αντιπροσωπευτικά ονόματα (Μεταξονούρης, Εβενίνα, Σαλταπήδας, κλπ.). Έτσι με τρόπο έμμεσο και ανώδυνο διαπραγματεύεται το ευαίσθητο θέμα του ρατσισμού και δημιουργεί παραλληλισμούς και παραβολές με πολλαπλά μηνύματα.
Η τελευταία μαύρη γάτα τελειώνει την αφήγησή της με την ελπίδα. Μια ελπίδα που γεννήθηκε στη διαπίστωση ότι όσο κατοικούν σε αυτό τον κόσμο καλοσυνάτες γριούλες σαν την κυρά – Ρήνη που ταΐζουν πεινασμένες γάτες, δεν χάνουμε την πίστη μας στον άνθρωπο. Μια ελπίδα που γίνεται υπόσχεση πώς τέτοιου είδους διώξεις δεν πρέπει να γίνουν ποτέ ξανά.
Κι επειδή «… οι γάτες ξεχνάνε , οι άνθρωποι ξεχνάνε και η τρέλα δε θέλει πολύ να φουντώσει πάλι..» , ας διαβάσουμε και πάλι αυτό το μοναδικό μυθιστόρημα, κι ας συνεχίσουμε να το διαβάζουμε για τα επόμενα 20 χρόνια κι για άλλα πολλά ακόμη…